Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

xairete

Πήγα σήμερα σε μία κηδεία. Από την Αττική Οδό είδα την Αθήνα, αλλά μδεν την είδα γιατί ήταν σκεπασμένη με ένα καπάκι καφέ και πήγαινα και έλεγα ότι όχι, ποτέ, ούτε με σφαίρες δεν θα ξαναφέρω τα παιδιά μου να ζήσουν εκεί μέσα.

Κηδέψαμε σήμερα τη γυναίκα που μεγάλωσε τη μάνα μου. Είχε έρθει κορίτσι από τα Στύρα και έμεινε με την οικογένεια της γιαγιάς μου. Μεγάλωσε τη μάνα μου και την αδερφή της και τα ξαδέρφια μου μετά γιατί εμείς μέναμε στο Λονδίνο. Έμαθε να διαβάζει μαζί με τη μάνα μου, όταν πήγε στο Δημοτικό. Μάζευε λεφτά και πήρε ένα οικόπεδο στην Αργυρούπολη και όλοι την κορόιδευαν τότε ότι θα μένει με τους λύκους. Παντρεύτηκε τον Τάκη, που ήταν ψηλός με μουστάκι και έβαφε. Όταν έβαφε τραγουδούσε και έκανε διάλειμμα πίνοντας το καφεδάκι του. Δεν τον είδα ποτέ θυμωμένο και δεν τον άκουσα ποτέ να φωνάζει. Όταν η ελένη έμεινε χήρα, νωρίς σχετικά, νομίζω ότι θύμωσε μαζί του.

Είδα και τα παιδιά τους, τα αγόρια. Τον Κώστα είχα να τον δω τριάντα χρόνια. Τότε τον φοβόμουν γιατί ήταν ζωηρός και όλο έμπλεκε και χτύπαγε, και πάντα είχε κάπου ράμματα. Σαν φλόγα δεν στεκόταν ποτέ και ήταν άγριος. Και εγώ από το Λονδίνο με καλούς τρόπους.

Έφυγε, μένει στο εξωτερικό. Δουλεύει με κακοποιημένα παιδιά.

Ο άλλος ψηλός, καλός. Έμεινε πίσω και γηροκόμησε τη μάνα του.

Η κηδεία έγινε με ανοιχτό φέρετρο. Πρόλαβα να ειδοποιήσω τη μάνα μου όταν μπήκαμε στην εκκλησία.

Χαιρέτησα σημερα ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Το βρήκα πάλι μεγαλωμένο, σφιχτό, σημερινό μπροστά μου.

Η Ελένη έφτιαχνε τους ωραιότερους λαχανοντολμάδες. Μια φορά πήγαμε στο μανάβη μαζί να πάρουμε λάχανο. Της πήρε ένα τέταρτο να διαλέξει αυτό που της έκανε.

Ο Θόδωρος, ο Κώστας, η Γεωργία. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι που βλεπόμασταν.

6 σχόλια:

o kairos είπε...

Να τη διαιωνησετε,οπως την αγαπατε.

Manya Maratou είπε...

γεια σου καιρέ. ξέρεις οι γεύσεις που γευτήκαμε παιδιά είναι παρακαταθήκη μνήμης, και τα βλέμματα κάποιων ανθρώπων, αιώνια.

Antoin... είπε...

Πριν λίγο είπα περίπου τα ίδια λόγια στη bebe, με αυτά που είπες στον "καιρό".

Κάποιος είπε πως οι αναμνήσεις μας είναι η προσωπική μας λογοτεχνία.
Ο Κλαρκ ήταν ο Χαξλευ?

herinna/ είπε...

Τυχεροί αυτοί που κράτησαν στην αγκαλιά τους μελλοντικούς παραμυθάδες, συγγραφείς. Τυχεροί και οι τελευταίοι που η μύτη τους, φτάνει βαθιά μέσα στο χθες τους. Ποτέ δεν θα ξεμείνουν από θέματα. Να είσαι πάντα καλά να την κρατάς μέσα σου ζωντανή.
Μου λείπεις που είσαι; Φιλιά.

ψευδο-Lena είπε...

Σήμερα βγήκα μια βόλτα στην μπλογκόσφαιρα και είπα να επισκεφτώ φίλους και γνωστούς, να πω μια καλησπέρα.
Και έπεσα πάνω σε μια κηδεία. Θες απο κάποια διαστροφή που δεν την έχω επεξεργαστεί, θες εξαιτίας απλώς και μόνο της απάνθρωπης ψυχής μου, οι κηδείες μ' αρέσουν, μ' αρέσουν πολύ.
Είναι γιατί σ' αυτές τις τελετουργίες συναντιούνται οι έννοιες εφήμερο και αιώνιο και δένουν τόσο καλά μεταξύ τους που πάντα κλαίω για αυτό.
Οι κηδείες με βοηθάνε να γίνομαι λιγάκι πιο σοφή, το μόνο που με παρηγορεί όταν χάνω τους ανθρώπους που αγαπάω, το μόνο που με κάνει να αντέχω την απώλεια.

και η ζωή συνεχίζεται

ψευδο-Lena είπε...

@σαύρα: καλό καλοκαίρι αν δεν σε ξανασυναντήσω, είτε στη μπλογκόσφαιρα, είτε δια ζώσης
να μη χαθούμε