Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

xairete

Πήγα σήμερα σε μία κηδεία. Από την Αττική Οδό είδα την Αθήνα, αλλά μδεν την είδα γιατί ήταν σκεπασμένη με ένα καπάκι καφέ και πήγαινα και έλεγα ότι όχι, ποτέ, ούτε με σφαίρες δεν θα ξαναφέρω τα παιδιά μου να ζήσουν εκεί μέσα.

Κηδέψαμε σήμερα τη γυναίκα που μεγάλωσε τη μάνα μου. Είχε έρθει κορίτσι από τα Στύρα και έμεινε με την οικογένεια της γιαγιάς μου. Μεγάλωσε τη μάνα μου και την αδερφή της και τα ξαδέρφια μου μετά γιατί εμείς μέναμε στο Λονδίνο. Έμαθε να διαβάζει μαζί με τη μάνα μου, όταν πήγε στο Δημοτικό. Μάζευε λεφτά και πήρε ένα οικόπεδο στην Αργυρούπολη και όλοι την κορόιδευαν τότε ότι θα μένει με τους λύκους. Παντρεύτηκε τον Τάκη, που ήταν ψηλός με μουστάκι και έβαφε. Όταν έβαφε τραγουδούσε και έκανε διάλειμμα πίνοντας το καφεδάκι του. Δεν τον είδα ποτέ θυμωμένο και δεν τον άκουσα ποτέ να φωνάζει. Όταν η ελένη έμεινε χήρα, νωρίς σχετικά, νομίζω ότι θύμωσε μαζί του.

Είδα και τα παιδιά τους, τα αγόρια. Τον Κώστα είχα να τον δω τριάντα χρόνια. Τότε τον φοβόμουν γιατί ήταν ζωηρός και όλο έμπλεκε και χτύπαγε, και πάντα είχε κάπου ράμματα. Σαν φλόγα δεν στεκόταν ποτέ και ήταν άγριος. Και εγώ από το Λονδίνο με καλούς τρόπους.

Έφυγε, μένει στο εξωτερικό. Δουλεύει με κακοποιημένα παιδιά.

Ο άλλος ψηλός, καλός. Έμεινε πίσω και γηροκόμησε τη μάνα του.

Η κηδεία έγινε με ανοιχτό φέρετρο. Πρόλαβα να ειδοποιήσω τη μάνα μου όταν μπήκαμε στην εκκλησία.

Χαιρέτησα σημερα ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας. Το βρήκα πάλι μεγαλωμένο, σφιχτό, σημερινό μπροστά μου.

Η Ελένη έφτιαχνε τους ωραιότερους λαχανοντολμάδες. Μια φορά πήγαμε στο μανάβη μαζί να πάρουμε λάχανο. Της πήρε ένα τέταρτο να διαλέξει αυτό που της έκανε.

Ο Θόδωρος, ο Κώστας, η Γεωργία. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι που βλεπόμασταν.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

τα λέμε

θα οδηγήσω. έχω ένα καφάσι με τρόφιμα κλπ. θα φάμε κανένα σουβλάκι. μετά τον κάμπο της Λάρισσας θα αρχίσουμε να ανηφορίζουμε. έχει στροφές. μετά έχει δέντρα. την άλλη φορά που πήγα είδα μία αλεπού και το αλεπουδάκι της να τη βυζαίνει. μετά θα κάτσουμε στον πλάτανο, από κάτω. μετά θα δω πολλούς γνωστούς, φίλους, παραμυθάδες. θα "αφηγηθούμε". θα πάμε για ύπνο. έχει έλατα, έχει φτέρες, έχει άγριες φράουλες.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

τα υπόλοιπα εννοούνται

από τις ιστορίες του Γραμματικού

Σπύρος Κόλλιας

Όταν ήταν ο πατέρας μου στο στρατό πήγε για πρώτη φορά στην Κρήτη, στο κέντρο να εκπαιδευτεί. Μετά από την Κρήτη τον βάλανε σ΄ένα καράβι, τον εβάλανε σ’ ένα καράβι και πήγε Θεσσαλονίκη. Λοιπόν εκεί τον εστείλανε κατευθείαν στις επιχειρήσεις. Στη Νάουσσα, στη Βέροια, Φλώρινα, εκεί που, τέλος πάντων, γινότανε εμφύλιος. Κινδυνεύει να σκοτωθεί εκεί, ειδικά στον Άη Γιώργη, στη Νάουσσα, απ’ ό,τι μας είχε πει τον κυνήγησε μία συναγωνίστρια και πήδηξε μιά μάντρα σ’ ενα ρέμα μέσα, στις φυλλωσσιές, μ’ ένα οπλοπολυβόλο στην πλάτη.

Πέρασε πολλά ο άνθρωπος, χιόνια, παγωνιές, κινδύνευσε να πάθει κρυοπαγήματα και ούτε επικοινωνία υπήρχε τότε με το χωριό, η μάνα του εδώ μόνη της, χήρα η κακομοίρα, περίμενε να ΄ρθει το παιδί της, κάποια στιγμή έμαθε ότι σκοτώθηκε στον πόλεμο. Και θρηνούσε. Καθότανε μόνη της, το σκεπτότανε, είχε ντυθεί στα μαύρα.

Τέλος πάντων, όταν απολύθηκε ο πατέρας μου, κατάφερε να φτάσει στο Γραμματικό τότε, με ό, τι μέσιν υπήρχε, μεταφορικό, λεωφορείο, ξέρω ΄γω, και με τα πόδια ακόμη περπάταγε και όταν έφτασε εδώ στην πλατεία συναντησε τη μάνα του να κάθεται σ΄ένα γειτονικό σπίτι, στο πλατύσκαλο. Είχε ήλιο, και ήτανε με σκυμμένο το κεφάλι, στενοχωρεμένη. Στάθηκε μπροστά της το παλλικάρι, είδε ότι δεν έδωσε σημασία η γιαγιά και ξερόβηξε.

Τότε σήκωσε τα μάτια της και τον είδε απέναντί της. Άνοιξε τα χέρια της, τον αγκάλιασε.

Τα υπόλοιπα εννοούνται.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

My Life is A Comic: Τα σκατά

My Life is A Comic: Τα σκατά

δείτε την ιστορία αυτή στο μπλογκ της Βασιλείας
μου αρέσει πολύ

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

κουβέντες

από παιδί κι από τρελό

Τ: Είναι τέχνη
Μ: και ξέρεις παιδί μου τι είναι τέχνη;
Τ: (με σιγουριά) ναι, ξέρω.
Μ: πες μου λοιπόν, τι είναι τέχνη

με κοίταξε στα μάτια για πολλή ώρα, και είπε

Τ: Είναι τέχνη όταν είναι καλό.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

πάλι

πάλι μου ζητήσανε να τους πω ποιά παραμύθια θα πω σε μία εκδήλωση.
απαντώ έτσι:

Ποιό είναι το ποιό γρήγορο πράγμα στον κόσμο; Ο νους, λένε τα παραμύθια. Με το νου κάνουμε απίστευτα ταξίδια μέχρι να πεις κύμινο. Με τα παραμύθια ταξιδεύουμε με τη φαντασία μας σε άλλες χώρες, σε άλλα μέρη. Πηγαίνουμε εκεί όπου τελειώνει το φως της λάμπας, στην καρδιά του δάσους, στα λημέρια του λύκου. Έξω από πόλεις, χωριά, σπίτια. Έξω κι από το δρόμο που πάνε τα αυτοκίνητα.

Στο δρόμο βρίσκουμε βοηθούς που μας δίνουν μαγικά αντικείμενα. Με αυτά τα αντικείμενα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κινδύνους, τέρατα, λύκους ή ό, τι άλλο βρεθεί στο δρόμο μας.

Δεν ξέρω ποιά παραμύθια θα αφηγηθώ. Θα το ξέρω όταν βρεθώ σε εκείνο το μέρος και όταν δω τις φάτσες που θα περιμένουν να ακούσουν.

Όμως ξέρω ότι θα έχει ήρωες (θα ‘ναι η Σουσουράδα, θα ΄ναι ο μισοκοκκοράκος;) που βγαίνουν από το σπίτι τους για να ψάξουν κάτι. Στο δρόμο θα συναντήσουν περιπέτειες. Λιοντάρια, ίσως, λάμιες, αρκούδες, δράκους. Οι δράκοι στα παραμύθια δεν είναι πράσινοι, αυτά είναι φίδια ή κροκόδειλοι. Είναι μεγαλώσομοι, ανθρωπόμορφοι, έχουν υπερφυσική δύναμη αλλά κουκούτσι μυαλό.

Θα συναντήσουν κάποιον (άνθρωπο ή ζώο)που θα τους πει τι να κάνουν ή θα τους δώσει κάποιο χάρισμα. Δεν το δίνουν σε οποιονδήποτε, αλλά σε εκείνον που θα τους φερθεί με ευγένεια.

Έπειτα θα έχουν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν αυτό το αντικείμενο, γλιτώνοντας από βέβαιο θάνατο. Στην πορεία συνήθως βρίσκουν και το ταίρι τους, και ζουν ευτυχισμένοι την υπόλοιπη ζωή τους.

Στη Βυτίνα, επειδή είναι βουνό και έχει δέντρα και βράχια, οι ιστορίες που θα πω σίγουρα θα έχουν να κάνουν με δάση, πέτρες, άγρια ζώα. Ένα από τα αγαπημένα θέματά μου είναι η σχέση του πολιτισμού με το άγριο, και πως τα παραμύθια μας συμβουλεύουν να μην φέρουμε στο σπίτι τα πράγματα που βρίσκουμε στο δάσος.

και σχολιάζω εδώ, έτσι:

αντιμετωπίζω την αφήγηση σαν τον κλαριτζή στα πανηγύρια. βλέπω τον κόσμο, σχηματίζω μία πρώτη θεωρία για το τι θέλει να ακούσει, παίζω. λίγο τσάμικο, λίγο καλαματιανό. αν δεν τσιμπάνε, να και τα συρτά. όπου χορεύουν, επιμένω. Στη ρούμελη τα τσάμικα αργά, λεβέντικα για να κάνουν τη φιγούρα τους. Ήρθε ο Μαγγας στο Γραμματικό, λέω ωραία θα ακούσω αυτά που ξέρω από το μεγάλο, αλλά πού...

δεν τσιμπάγαν στο αλαμαγγέν

να δεις όμως τι έγινε στο μπήκαν τα γίδια στο μαντρί, τα πρόβατα στη στρούγκα, βοσκοί γαρ οι ντόπιοι κι αρβανίτες. μας τσάκισε στο συρτό ο μεγάλος.

Δεν ετοιμάζω πρόγραμμα να το φορέσω στην κάθε περίσταση. έχω ρεπερτόριο, άμεση πρόσβαση σε πολλές ιστορίες, και αντλώ.

πετυχαίνει καλύτερα, ειδικά στα βουνά και στα λαγκάδια. άλλο το θέατρο κι η συναυλία, άλλο η ιστόρηση και το πανηγύρι.

σήμερα σε ένα σχολείο τα παιδιά ήταν ζωηρά και μιλούσαν (μου μιλούσαν). Πήγα για να πω ιστορίες για τη θάλασσα. Έλα όμως που οι ιστορίες που είχα σκεφτεί ήταν λίγο μεγάλες και περίπλοκες...

νάσασταν εκεί να βλέπατε πως η Σουσουράδα και το καρπούζι έγιναν θαλασσινές!

Κυριακή 3 Ιουνίου 2007

gia tous giatrous klp

αυτό το έβαλα σχόλιο στον κουκ που έχει ανοίξει ωραία συζήτηση. κάτω δεξια στα λινκς.

πιστεύω ότι οι αλμπάνηδες είναι η εξαίρεση.

δεν ξέρω τι σημαίνει αλμπάνηδες.

η εμπειρία μου από γιατρούς και νοσοκόμες στα δημόσια νοσοκομεία είναι ότι ΄΄οσοι γνώρισα εγώ προσωπικά εκεί μέσα είναι περίπου ή κυριολεκτικά ήρωες. εργάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες και δεν χάνουν την ανθρωπιά τους, φροντίζουν και γιατρεύουν πολλούς ανθρώπους. έχω περάσει από όλα τα παίδων του λεκανοπεδίου, με δεκαήμερες τουλάχιστον νοσηλείες των παιδιών μου. του μικρού μάλιστα του έσωσαν τη ζωή. δεν πλήρωσα μία δραχμή. έχω εγχειριστεί η ίδια στον αγιο Σαββα το 1995. το πρώτο μου παιδί το γέννησα σε ιδιωτικό, το δεύτερο επέλεξα να το κάνω στο Αλεξάνδρα.
για το γιατρό που μου έκανε εγχείρηση (Φραγκάκης) μας είπανε γνωστοί του να μην τολμήσουμε να προσπαθήσουμε να του δώσουμε χρήματα ή δώρα γιατί θα μας πετάξει έξω.
τα προβλήματά μου λύθηκαν όλα χωρίς επιπλοκές ή άλλες συνέπειες.
συμφωνώ ότι όσοι γιατροί φέρονται αλλιώς είναι καθίκια και πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να τιμωρούνται και να μην ασκούν την ιατρική. με σοβαρές και διαφανείς διαδικασίες όμως.
δεν έχει σχέση με την αμαλία αυτό το σχόλιο, το κορίτσι έπραξε άριστα.
ά ναι
το ίδιο ισχύει και για τους εκπαιδευτικούς που έχω γνωρίσει, και δεν είναι λίγοι γιατί μπαίνω σε πολλά σχολεία. οι περισσότεροι είναι άξιοι εκπαιδευτικοί, και όλοι τους ήρωες, στο δημόσιο σχολείο.
και οι εργαζόμενοι στις δομές ψυχικής υγείας. αυτοί είναι σούπερ ήρωες, γιατί έχουν επιπλέον συχνά κυλιόμενο ωράριο και τα μισά χρήματα από ότι οι δάσκαλοι. μιλάμε για βασικούς μισθούς.

θύμωσα πραγματικά πολύ με το σε ένα τσουβάλι όλοι, όλοι άχρηστοι.

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Κοκ

Στο πάρκινγκ του Μετρό στην Κατεχάκη σήμερα κατά τις οκτώ, βραδάκι. Είμαι με τους γιους μου στο αυτοκίνητο και πηγαίνω αργά ψάχνοντας για θέση. Η γραμμή του «πήγαινε

» μοιάζει γεμάτη. Να σημειώσω ότι δεν είμαι δίμετρη, 1,68

γράφει η ταυτότητα και το αμάξι είναι μάλλον χαμηλό. Δεν βλέπω πάνω από τα αυτοκίνητα. Μπαίνει άλλο αυτοκίνητο στο πάρκιγκ, πίσω μου, και την ώρα που με πλησιάζει, κορνάρει. Σκέφτομαι ότι μάλλον δεν θέλει να παρκάρει, ή άλλαξε γνώμη, κάνω δεξιά και περνά φουριόζος.

Παίρνω τη στροφή, και τον βλέπω να ετοιμάζεται να παρκάρει στην πρώτη άδεια θέση. Τον πλησιάζω, κορνάρω, συνεχίζει. Βγάζω το κεφάλι μου από το παράθυρο και λέω, θυμωμένη αλλά όχι έξαλλη να πάει κάπου να μάθει τρόπους. Ανοίγει την πόρτα και κατεβαίνει. Πουκάμισο, ζώνη δερμάτινη, παντελόνι με τσάκιση. Δεν είναι τσόγλανος, δεν έχει όψη τσαμπουκαλή. Ψιλοφλώρος, ψιλογιάπης. Τι θέλετε, μου λέει. Του λέω κορνάρατε για να με περάσετε να πάρετε τη θέση, δεν έχετε τρόπους. Μου λέει: αφού παρενοχλούσατε, δεν είχε εκεί θέσεις και πηγαίνατε αργά.

Παρενοχλούσα;;;;

Επειδή πήγαινα πιο αργά από όσο ήθελε εκείνος να πάει.

Αν βρεθεί καμια γρια μπροστά του σε στενό πεζοδρόμιο τι θα της κάνει της παρενοχλητικής;

πιο πολύ φοβάμαι μήπως περάσει βιαστικά από το χωριό μας και βρεθεί στο δρόμο του κανένα παρενοχλητικό πλάσμα, τετράποδο η δίποδο.

Συγκίνηση

Για την Αμαλία

Με συγκίνησε η Αμαλία. Για το θάρρος της, που το ζήλεψα, και για την εικόνα του παιδιού που πονά και κανείς δεν μπορεί να βρει τη λύση.

Για τη μπλογκοφασαρία

Η μπλογκοφασαρία αξίζει τον κόπο, αν το φορτισμένο κλίμα ΄προκαλέσει τη διερεύνηση των καταγγελιώναπό τους αρμόδιους φορείς. Αν ωθήσει άλλους που βιώνουν παρόμοια προβλήματα στο σύστημα υγείας να τα καταγγείλουν επίσημα. Αν αυτές οι καταγγελίες φέρουν στο φως τα προβλήματα του ΕΣΥ και ωθήσουν την πολιτεία να λάβοει (για μια φορά) τα σωστά μέτρα. Με το στενό μαρκάρισμα των πολιτών. Τα μπλογκς ίσως να μπορούν να αναλάβουν μέρος της λειτουργίας του ελέγχου της εξουσίας. Τότε θα αξίζει να πανηγυρίσουν οι μπλόγκερς.