οκ το κατάλαβα. είναι φθόνος. αυτό είναι το κυρίαρχο, η ζήλεια που θέλει να καταστρέψει, να διαλύσει. και, τι περίεργο, μόλις το συνειδητοποίησα αυτό εκείνη άρχισε να μικραίνει, την έβλεπα, αδυνάτιζε, μίκραινε, ξεφούσκωνε, μέχρι που έγινε σαν αυτές τις κουκλίτσες από ξυλαράκια και πανιά που τις βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου και τους λες τον πόνο σου. και όταν την είδα έτσι, το μόνο που ήθελα να κάνω είναι να την πάρω στην χούφτα μου και να την παρηγρήσω εγώ.
και όλα αυτά γιατί δύο άνθωποι που μας ξέρουν και τις δύο καλά μου έκαναν και οι δύο την ίδια ερώτηση:
της έχεις πει τα σχέδιά σου;
6 σχόλια:
Το νίκησες το δαιμονάκι λοιπόν...Πάντα τέτοια!!!Hasta la victoria siempre!
Ήρθα. Εσύ είσαι εδώ; Ξαπόστειλες την άλλη;
Πάρε τηλ.
Με βοηθάς λιγάκι γιατί ως γνωστόν είμαι εντελώς ηλίθια(and proud of it)!
Όσο για την κουκλίτσα είναι σε ένα σιβηριακό παραμύθι.
Γεια σου Βασιλεία. ήταν από αυτά τα προσωπικα ξεφορτώματα που μας βοηθάνε τα μπλογκ να κάνουμε και αισθανόμαστε καλύτερα μετα...
το παραμύθι;
Πολύ χαίρομαι όταν κάποιος συνηδητοποιεί έστω και κάποια στιγμή κάτι που τον κάνει να υποφέρει, ουσιαστικά.
Εγώ προσφάτως συνειδητοποίησα ότι η ζήλεια και η κακεντρέχεια κάποιων, μου δημιουργούσε πολλά προβλήματα από το πουθενά. Πολύ στενοχωρήθηκα όταν συνειδητοποίησα ότι όταν εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να μοιραστώ με άλλους την χαρά μου, συχνά προκαλούσα την ζήλεια άθελα μου ή άθελα τους. Λυπήθηκα και πάγωσα για λίγο, όπως είχα παγώσει πολλές φορές πριν όταν η μοιρασμένη «υποτίθεται» χαρά, ξαφνικά μετατρεπόταν σε μοναχικό δάκρυ. Είναι όντως για λύπηση η ζήλεια. Ευτυχώς που έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιούμε αλήθειες, τρυφερές ή πικρές. Happy start...
τι θέλει να πει ο ποιητής? :-)
Δημοσίευση σχολίου