Κυριακή 18 Μαρτίου 2007

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ: H Eμπειρία Φοιτητή στη Kόλαση της Αστυνομίας

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ: H Eμπειρία Φοιτητή στη Kόλαση της Αστυνομίας

ok δεν το έχω ελέγξει αλλά δεν είναι κακό να το διαβάσουμε

και τώρα τι κάνουμε;
βαράμε αντιστασιακά πληκτρολόγια;
περιμένω προτάσεις

9 σχόλια:

Urfurslaag είπε...

χμμμμ

χαλόου σαύρα

τι κάνουμε,έλα ντε...

Τους γαμάμε τη μάνα καλε μου φίλε, τους γαμάμε τη μάνα. Στην μπλογκόσφαιρα έχουμε αυτή τη δυνατότητα. Εδω δεν παίζουν μπάτσοι και γκλομπ και μαλακίες. Εδώ παιζει μόνο σκέψη και λόγος. Εδώ έχουμε εμείς το πάνω χέρι.

Manya Maratou είπε...

χμμμ

ελπίζω να είναι αλήθεια

"Εδώ έχουμε εμείς το πάνω χέρι."
ψυχραιμία φίλε
υ. γ.
ήμουν είμαι και θα είμαι θηλυκου γένους

πώς με βρήκες τόσο γρήγορα;

χμμμ
ιντερεστιγκ

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ είπε...

Στην ουσία θα ελπίζαμε να μην είναι αλήθεια, αλλά αν έπρεπε να στοιχηματίσω όλα τα λεφτά μου θα πήγαιναν στο ότι ο φοιτητής λέει την αλήθεια Σαύρα.

Manya Maratou είπε...

και μένα αυτό σαν αληθινο μου φαίνεται, του φοιτητή εννοώ. κι αν ήλπιζα κάτι, αυτό θα ήταν να μην είναι αλήθεια

η ευχή ήταν για το "εδώ εμείς έχουμε το πάνω χέρι" ελπίζω να είναι αλήθεια και να μείνει για πάντα έτσι

o kairos είπε...

Το κανατε.Παμε στο επομενο.

Manya Maratou είπε...

καλώς τον καιρό-πυθία
θα μας εξηγήσεις; έχεις καμιά πρόταση για το επόμενο;
επόμενο τι; ποστ, βήμα, κίνηση,ταινία ίσως..;;

θυμάμαι τις πορείες στα μέσα των 80 που σκοτωνόντουσαν κιόλας
μπροστά σ' αυτό τούτο μοιάζει λιγότερο κακό. είναι όμως τελικά;
όντως από την εποχή που όταν κάποιον τον μπαγλαρώνανε και ήξερες ότι δεν θα τον ξαναδείς ζωντανό τούτο μοιάζει με περίπατος,
όμως τώρα έχουμε δημοκρατία.
κι αν αυτό που βλέπω και ζω είναι αυτό για το οποίο πάλευαν και σκοτώνονταν οι προηγούμενοι για πάρτη μου
τότε το πρώτο που θα κάνω είναι να αρχίσω να τσιρίζω
όσο μπορώ πιο δυνατά και με όλους τους τρόπους. το επόμενο θα βγει από αυτό.
να που ξαναγυρίζουμε σε εκείνο το θέμα που έγινε αφορμή να γνωριστούμε ηλεκτρονικά
η υποψία ότι τούτα δω είναι εικονική επικοινωνία και υποκατάστατο πράξης, να νιώσουμε ότι κάτι κάναμε για να κοιμόμαστε ήσυχοι ισχυροποιείται.
εξήγησέ μου σε παρακαλώ τι εννοείς
γιατί δεν θέλω να θυμώνω με κάποιον
που δεν τον έχω μπροστά μου να τα πούμε, το βρίσκω άδικο και για τους δύο.
με έχει εντυπωσιάσει ο τρόπος με τον οποίο μπαγιατεύει εντός εικοσιτετραώρου και το πιο βαθύ και ουσιαστικό ποςτ
πιο εφήμερο και από τις εφημερίδες
πατάω φρένο..
για να πάμε παρακάτω.
ω ρεβουάρ, αγαπητέ. η επόμενη επίσκεψη δική μου.

Antoin... είπε...

Μ' αυτά και μ' αυτά ο καιρός περνάει, οι γενιές αντικαθιστούν η μία την άλλη και όπως τα παραμύθια, οι παραδόσεις μεταφέρονται στο μέλλον.
Ο λαός πάντα στεκόταν στο ένα πεζοδρόμιο και η μπατσαρία (καρακωλαρία) στο άλλο.
Οι μεν παίρνουν θάρρος ή και παρασύρονται ευκολότερα χαμένοι στην ανωνυμία του πλήθους και οι δε (ανώνυμοι επειδή φορούν στολή), ακούν τον συγκεκριμένο κωδικό απ' τον ομαδάρχη τους και κάνουν γιούργια.
Όταν στο διάλειμμά του ο μπάτσος βγάζει το κράνος να κάνει τσιγάρο, βλέπω το καστανόξανθο παιδάκι που προχτές το βράδι καθόταν στον πάγκο του μπαρ και τα πίναμε μεσοτοιχία.
Κι αυτοί κι εμείς όργανά τους είμαστε. Εμείς τα φλάουτα κι οι μπάτσοι τα κόντρα-μπάσα. Τη μια χαλαρωτική ποιμενική μελωδία και την άλλη βαριά νότα να ξυπνούν τα αίματα.
Παίζουν με τη σχετική φτώχια και την ακέραια ηλιθιότητά μας κι εμείς τους το επιτρέπουμε.
Είτε οι λόγοι είναι σωστοί είτε λανθασμένοι, μόνο με αίμα γυρίζει ο τροχός.
Έλα όμως που είμαστε τόσο αδύναμοι, ώστε η πρώτη μας επιλογή να ξεφύγουμε από σοβαρά προβλήματα είναι η αυτοκτονία...
Μόνο η μάνα που έχει να μεγαλώσει παιδιά σφίγγει τα δόντια και δυσκολεύεται να παραδώσει πνεύμα.

herinna/ είπε...

antoin
έγραψες...

Manya Maratou είπε...

αρε αντουάν
πέρσι στην εθνική που κατάπια χημικό πιπέρι αρκετό να με καρυκεύσει γι την υπόλοιπη ζωή μου
είδα τα μπατσόνια που βαρούσαν και σκέφτηκα τους γιους μου
μετά είδα τις γιαγιαδες του Γραμματικού που πετούσαν πέτρες από πάνω
και λέω
το τσαγανό, το πραγματικό θάρρος έρχεται με τα χρόνια
μόνο τότε ξέρεις για ποιό πράγμα παλεύεις
μετατοπίζω μία γενιά το σχόλιό σου-
μόνο όταν έχεις διανύσει το μονοπάτι και βρίσκεσαι κοντύτερα στο τέλος απ ότι στην αρχή ξέρεις για τι αξίζει τον κόπο να μάχεσαι
μικρός το κάνεις από φόρα, από θυμό, γι αυτό βρίσκεις πιτσιρίκια κι από τις δυό μεριές, με στολή και με μαντήλες.
μη περιφρονείτε τις γιαγιούλες. δεν είναι αδύναμες και γλυκούλες. το κάνουν για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια...
τα λέμε απόψε