sta klefta

ενα βιαστικό

μα %^%$### βια
στο !#!#!#!# στι
κο^^^^^^
χε()()()()()
πο#####$#$#
πλα+_+_+
δα******
#$##$#$ κα<><><>
τια !#%$ εφυ &*(&*( γες ^*^&*
μα &*&*& πο ++++ τε++++
ρμι =-=-990-0-0-0 θα(*(*(*(*(
ρια ======
δια++++++++
τη ****** βυθιστεις %^%^ με $%$% σα#$#$
χτυλα_____
++++ μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ+++++

**************************************************&&&&&&&&&&&&&&&&&&
περιμ ρι ριμ ριμε με με νννννν++++++++++++++++*********************8
***************** ω&&&&&&&&&&&&&&&&&&

κλειστόν λόγω διακοπής

ζητώ συγνώμη για την απουσία, θα επανέλθω μόλις αποκτήσω πάλι δική μου τηλεφωνική γραμμή

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ: H Eμπειρία Φοιτητή στη Kόλαση της Αστυνομίας

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ: H Eμπειρία Φοιτητή στη Kόλαση της Αστυνομίας

ok δεν το έχω ελέγξει αλλά δεν είναι κακό να το διαβάσουμε

και τώρα τι κάνουμε;
βαράμε αντιστασιακά πληκτρολόγια;
περιμένω προτάσεις

παγκόσμια ημέρα ποίησης

την Τετάρτη το βράδι θα βρεθούμε

από την herinna

21^{η του Μάρτη, Παγκόσμια μέρα της ποίησης.}

Ακόμα και ο πιο απομακρυσμένος από τη ποίηση άνθρωπος, φυλάει στην καρδιά του κάποιους στίχους, που κάπου, κάποτε, διάβασε, άκουσε, έγραψε ή εισέπραξε. Ωστόσο λίγες από τις ποιητικές μας στιγμές καταφέρνουμε να διασώσουμε μέσα στην τρεχάλα της ρουτίνας μας και τα καθημερινά προβλήματα. Για άλλους πάλι, τα πάντα αποτελούν αφορμή για ποίηση. Τόσο για τους μεν όσο και για τους δε, η παγκόσμια μέρα της ποίησης μοιάζει σαν ενός λεπτού σιγή ως ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης για το τεράστιο οικοδόμημα της κυρίως μέσα στις ψυχές μας, από τον Όμηρο μέχρι τις μέρες μας. Εμείς όμως δεν θα την βγάλουμε με σιωπή αυτό το λεπτό μας, αυτή τη σημαντική μέρα, αλλά θα διαβάσουμε και θα ακούσουμε τα ποιήματα των αγαπημένων ποιητών μας, Ελλήνων και μη, γνωστών και αγνώστων, άγνωστα και γνωστά. Η πρόσκληση απευθύνεται στον καθένα, φυλάει μέσα του και ψιθυρίζει από καιρό σε καιρό ένα δυο στίχους που τον συνοδεύουν, σε όλη τη πορεία της ζωής του, «Και με το φως του λύκου επανέρχονται…»

Η εκδήλωση θα γίνει στο χώρο του μικρού πολυτεχνείου, στις 21 Μαρτίου και ώρα κάπου μετά τις δέκα το βράδυ. Για περισσότερες πληροφορίες τηλέφωνο κλπ απευθυνθείτε μου στα σχόλια ή στο μέηλ της herinna. link δεξιά κάπου

αχ

αρχαίο του Μεξικού, το βρήκα στο Of time, passion and knowledge του J. T. Fraser, όταν άνοιξα το βιβλίο να το χαζέψω, με κοίταζε αυτό:

Στον ουρανό, ένα φεγγάρι
στο πρόσωπό σου ένα στόμα.
Στον ουρανό , πολλά αστέρια:
στο πρόσωπό σου, μόνο ένα ζευγάρι μάτια

μέσα στη δροσοσταλίδα λάμπει ο ήλιος:
η δροσοσταλίδα πεθαίνει
Στα μάτια μου, που είναι ολοδικά μου, τα μάτια σου λάμπουν:
Εγώ-Εγώ ζω.

το ποτάμι χωρίς τέλος
συνεχίζει το δρόμο του
Πάει και πάει
πηγαίνει ο άνεμος, χωρίς τέλος.
Η ζωή περνά
δεν ξαναγυρνά.

ένα σχεδόν επίσημο και ένα ανεπίσημο

πρώτα το επίσημο

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΥ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ

Για να αυτοσχεδιάσει κανείς με μαεστρία και επιτυχία, σε οποιαδήποτε τέχνη, πρέπει να είναι πολύ καλά προετοιμασμένος, με μία παρακαταθήκη τεχνικών και γνώσεων.

Για να αυτοσχεδιάσει κανείς δημιουργώντας ιστορίες, η εργαλειοθήκη πρέπει να περιέχει:

Φόρμες

Μυθολογική σκέψη

Τρόποι αφήγησης

Αποτελεσματική εικονοποιία

Ρεπερτόριο Μοτίβο

Όρεξη να ρισκάρει να βρεθεί στις πιο απίθανες

Μυθικές Συν

θήκες

Με άξονα πάντα την προφορικότητα η σαύρα θα ηγηθεί της αποστολής που θα εξερευνήσει τη ζούγκλα της μυθοπλασίας.

και τώρα το ανεπίσημο

Μιά ιστορία

Και άλλα περί αυτοσχεδιασμού

Μιά φορά όταν ήμουν μικρή αλλά όχι και τόσο, σε μία παρέα μουσικών βάλαμε κάτω το ρήαλ μπουκ που έχει όλα τα στάνταρ της τζαζ και παίζαμε. Εγώ έπαιζα κλασικό φλάουτο, στην ανωτέρα, ήξερα δηλαδή, και διάβαζα νότες. Παίζαμε τη μπλου μπόσσα, ωραίο το φλαουτάκι, και κάποια στιγμή μου λέει κάποιος τώρα αυτοσχεδιάζεις. Έγινα ο κογιότε που κρέμεται πάνω από το γκραν κάνυον και κοιτάει κάτω και μετά κοιτάει εμάς.γκλουπ! (μερσί ελισάβετ)

Ήθελα να τσιρίξω αλλά έβαλα τα κλάματα. Δεν ξαναακούμπησα μήτε ρήαλ μπουκ και αργότερα παράτησα και το φλάουτο. Δεν είμαι μουσικάρας είπα.

Πάει η απόλαυση, η χαρά και η χρόνια μελέτη

Τώρα θυμώνω που το σκέφτομαι

Γιατί να με πετάξουν ξυπόλητη στ αγκάθια, μικρόψυχοι ακούσιοι σαδιστές.

Το μόνο μου όπλο, που ήταν και τροχοπέδη, μουσικό αισθητήριο, κριτήριο επιμελώς καλλιεργημένο από γονείς και δασκάλους, να ξεχωρίζω το καλό στους άλλους.

Όμως κάθε δυσκολία φως, μία τροχοπέδη ήλιος

Εκείνο το και τώρα τι το χόρρορ βάκουι με συνόδευε πολλά χρόνια. Έχω κι άλλες ιστορίες τρόμου να αφηγηθώ για τον αυτοσχεδιασμό, αλλά να μη μακρυγορούμε. Το σκέφτηκα πολύ το ζήτημα και τώρα, μετά τις δύο μεγάλες βουτιές στα βαθιά της παραδοσιακής μουσικής και της προφορικής αφήγησης ξέρω ότι στο πεδίο του αυτοσχεδιασμου βγαίνεις γερά οπλισμένος

Σαν ιππότης του μεσαίωνα

Σαν τανκς τεθωρακισμένο με επιβάτες μπαλαρίνες

Σαν τον Σαργκάνη στο Καραϊσκάκη

Σαν νύφη κανακάρα

Σαν το μωρό που είπε μπα την ώρα που μπήκε ο μπα μπα ς

Ποιά είναι αυτά τα όπλα;

Τα λέμε άλλη φορά, σύντομα

Όλες οι υποψίες ευπρόσδεκτες

όπλες άλα οοοπαα

Νόστος 1.

Τί μου είπε εκείνος;

“να με απαντήσουν με αγαλλίαση»

όχι αρχηγέ

μια γριά που τρόμαξε

ένα σκυλί κατέβασε τ’ αυτιά

κι η γυναίκα κοιτάζει, κοιτάζει

μόνο το φως από το τζάκι

πάνω στα μάγουλά της

χορεύει χαρούμενο

η γριά δεν το περίμενε

ο σκύλος μόνο περίμενε

κι η γυναίκα

δεν ξέρω

τώρααρχηγέδενξέρωοι σκέψειςστροβιλίζονται μαζίμετιςερωτήσεις ταχέριαμουθέλουν νατηνπιάσωνατησφίξωνατηβαρέσωνατηφιλήσω ποθητή ταπόδιαμου νατρέξουνκοντάτης νατρέξουνμακριάτης τη μυρίζω αλλάείναιμακριάεδώμπροστάμουμακριά

αρχηγέ

δεν κουνιέται

Τινακάνωσκίζομαιπονάωεδώμπροστάμουμόνοκοιτάωβλέπω

τις φλόγες να χορεύουν στα μάτια της

βλέπω

κοιτάω

βλέπω

εμένα.

η πρώτη φορά

Παράθυρο στην Παγκόσμια Ιστορία

Μια φορά ήταν η πρώτη φορά, κι ήταν όταν ο άνθρωπος σηκώθηκε και τα τέσσερα πόδια του έγιναν δύο χέρια και δύο πόδια, και χάρη στα πόδια τα χέρια ελευθερώθηκαν και μπορούσαν να χτίσουν καλύτερα σπίτια απ' ότι οι κορφές των δέντρων και οι περιστασιακές σπηλιές. Και όταν βρέθηκαν όρθιοι, οι γυναίκες και οι άντρες ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να κάνουν έρωτα πρόσωπο με πρόσωπο και στόμα με στόμα, και έμαθαν τη χαρά να κοιτάζονται στα μάτια μέσα στην αγκάλη των χεριών τους και τους κόμπους των ποδιών τους.

Eduardo Galeano, Walking Words

ευχαριστώ Σιμωνίδη

Μία γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά
Μέσα σε ένα κουτί
Στη μέση του πελάγους
Και γύρω η φουρτούνα λυσσομανάει.
Το μωρό κοιμάται.

φεγγάρια

Το φεγγάρι του σκουληκιού
Σήμερα η Πανσέληνος είναι το Φεγγάρι του σκουληκιού για τους ντόπιους Αμερικανούς. Το χώμα μαλακώνει, οι κοκκινολαίμηδες θα βρουν τροφή. Για τους πιο βόρειους είναι το Φεγγάρι του Κόρακα, γιατί τα κρωξίματά του δηλώνουν το τέλος του χειμώνα.

Και μία φεγγαρένια ιστορία από τη Σενεγάλη.

Ένας γέρος περπατούσε με το φως του φεγγαριού και είδε ένα σώμα να κείται στην άκρη του δρόμου. Κάλεσε τα ζώα να μαζευτούν, και τα προκάλεσε. «Ποιός από σας είναι θαρραλέος; Ποιός μπορεί να περάσει και το νεκρό και το φεγγάρι απέναντι, στην άλλη όχθη του ποταμού;»
Δύο χελώνες είπαν πως θα το κάνουν. Η πρώτη, που είχε μεγάλα νύχια, πήρε το φεγγάρι και πέρασε στην άλλη όχθη. Η δεύτερη, που είχε πιο μικρά νύχια, άρπαξε το νεκρό, αλλά πνίγηκε στο ποτάμι.
Γι’ αυτό το φεγγάρι κάθε φορά που πεθαίνει εμφανίζεται ξανά, αλλά ο άνθρωπος δεν ξαναγυρίζει.

μάτια

Το πρωί, στη μαύρη καγκελόπορτα, σαν σημαδάκι, μία πεταλούδα στο χρώμα της ώχρας. Την πλησίασα και είδα ότι είχε πάνω στα φτερά της, ψηλά, δεξιά και αριστερά, δύο άσπρα στίγματα, μικροσκοπικά, με μαύρο περίγραμμα. Σαν να με κοιτούσε.
Αργότερα, πήγα να βγω έξω και στάθηκε μπροστά στην εξώπορτα ένας νεαρός κοκκινολαίμης. Με κοιτούσε πολλή ώρα.
Θα ήθελα πολύ να ξέρω τι μου έλεγαν.
Το βράδι, στο σεμινάριο ένας μάγος μου χάρισε του κοράκου το φτερό.